29 de dez. de 2012

Gffhhhh

Hai unhas semanas era o Culturgal e alguén contactou comigo para pedirme unha colaboración nunha narración colectiva. O traballo que supuña era realmente pequeno e dixen que si, claro. Como non estiven na feira esa, non sei o que se fixo coa narración en cuestión, ou se se fixo algo. Algo presencial, digo. O caso é que agora acábase de publicar nas redes sociais. Abaixo está o resultado.

Avanzo, iso si, que cada cacho é case totalmente independente e que o texto global resulta practicamente inintelixíbel. Diría un que cada participante (e eu o primeiro, ollo) escribiu contra ou respondendo ao cacho anterior, con máis idea de destacar que de colaborar a crear nada. E aínda que o textiño este non sexa, no fondo, moi relevante, parece como que quere ser unha forma típica de facer as cousas aquí, e dá, non sei, como medo.





























(Esta é a primeira vez que escribo algo nesta casa que implique outros escritores galegos, mesmo se é indirectamente. Supoño que de cando en vez fai ben, pero hostia, deberíanme ver agora mesmo: estoume a pór colorado).

Eis o texto, e abaixo as autorías:


Detonar a túa impunidade, ese é o meu obxectivo. E como preciso un plan de combate co que abater esa chularía que exhibes, inxiro un cóctel de pólvora, dous xeos e cola, acurrálote e espétoche: (1)
-Gffhhhh -ou algo así.
            Parece que hai un problema.
-Gffhhhh.
            Probo outra vez:
-Gffhhhh.
            Óllasme como a un réptil. O cóctel, con toda a pólvora, etcétera, arrefría dentro. Súo, claro. (2)
            Miro dentro do cóctel, un dos xeos reflicte o teu ollar de saurio primitivo. No outro debúxase, distorsionada, a miña boca reseca pola ansiedade. Tampouco pasará nada se fallo, penso. Ofrézoche o vaso. (3)
            Mais a min, que estou do outro lado, ensináronme de pequena a non beber e adoito non cambiar as miñas conviccións a menos que me convenzan de xeito cabal. Dime, logo, cales son os teus argumentos? (4)

           Dous
           Tras ler aqueles escritos adolescentes das miñas alumnas, asimilei que xamais podería evitar que malgastasen tanto tempo, espazo e carne.
           Argumentar?
           Iso borrase da alma canda a primeira felación practicada/recibida (5), como tantas outras esvaecen logo da epifanía dos sentidos, mais logo retornan ou non seguindo a doce aleatoria das lembranzas. Malgastar, por certo... que dixen? Iso é un prexuízo dos peores:"o tempo é ouro" e outras andrómenas castradoras. (6)
            - O tempo é ouro e a pasividade contrarrevolucionaria! –exclamou Verne co seu habitual entusiasmo, poñendo fin ás discusións e retomando a camiñada.
            Oíron un disparo xusto cando a cabeza dun dos cans estoupaba no aire. (7) Levei a man a meixela e retireina manchada de sangue. Non sabía se era meu –porque daquela eu xa perdera en grande medida a capacidade, a beizón de sentir dor- ou do animal. O corpo descabezado do can aínda se retorcía no chan, como unha miñoca. (8)
            Daquela, o corpo separado do seu espírito que lentamente ía despregándose e comezaba a súa nova existencia como outro espectador máis do que alí acontecera. A xente amoreábase ao redor do can xa morto mentres o espírito deste buscaba acougo noutro corpo, esta vez nun de nena fermosa e asustada pola indiferencia dos transeuntes. Así, coa súa mirada perdida conquistou a este novo habitante do seu corpo. (9)
              Observounos introvertidos. Perdidos nas illas dunha revolución incruenta, protexidos polo rebumbio dos cócteles de palabras e a ignorancia do frío que vai sempre fóra. O primeiro disparo foi en van. Non era o seu negocio entender e unha mira telescópica non é boa para planos xerais. O primeiro fallo abocouno a apuntar contra o grupo. Arrimou o ollo e mandoulle un paneo no mesmo sentido en que debería avanzar a historia, de dereita a esquerda. Pero algún sentido teñen que ter os tiros. Cando menos servirán de advertencia. Mentres buscaba un obxectivo, mentres chamaba pola concentración co mantra busca inimigos á altura das túas posibilidades, baixoulle a respiración e deuse un segundo de recreo para desfrutar co dedo vencendo a suavidade do gatillo. A bala asubiou unha sentenza antes de impactar: que sós quedan os conselleiros cando desaparecen os asasinos. (10)

(1) Ata aquí, Iolanda Zúñiga
(2) Ata aquí, Samuel Solleiro
(3) Ata aquí, Begoña caamaño
(4) Ata aquí, María Reimóndez
(5) Ata aquí, Samuel L. París
(6) Ata aquí, Xavier Queipo
(7) Ata aquí, Anxos Sumai
(8) Ata aquí, Eva Moreda
(9) Ata aquí, Menchu Outón
(10) Ata aquí, Camilo Franco
 

27 de dez. de 2012

Espaguetis con atún



















Esta fin de semana as Ataque Escampe publicamos o noso sexto traballo (cuarto con edición física), o EP Noites de agosto con Ataque Escampe. Disponíbel para ouvir e descarregar aquí e aquí, e proximamente pronto para comprar nas tendas. Abaixo, unha -outra- entrevista en GzMúsica sobre o disco.

24 de dez. de 2012

Pluriemprego

A semana pasada entrevistáronme no Diario Cultural da Radio Galega a propósito da publicación de Punk (que por certo, por causas alleas a min vai demorar uns días respecto ao anunciado no tráiler).

A entrevista, precedida dun fragmento do texto "A carne", pódese escoitar aquí. Tamén lle viñan dedicando, desde o luns, a sección "páxina poética" ao meu libro. Aquí ("Kitsch", 47'41''), aquí ("Vudú", 46'59'') e aquí ("Livingstone", 47'01''). O martes non houbo a sección pero un fragmento de "Revival" soou por erro aquí, logo da entrevista que me fixeran canda Daniel Salgado sobre o proxecto Discos da máquina que presentamos o sábado pasado (a entrevista está en 31'35'' e o texto en 37'44'').

Canto ao proxecto, este é o web, do que teño orgullo de ser webmaster, palabra horrorosa onde as haxa, e no vídeo de abaixo aparezo, canda Daniel Salgado outra vez, falando sobre o proxecto nos camerinos da sala Capitol para GzMúsica.

Pluriemprego.

  

11 de dez. de 2012

Punk: tráiler

Con vostedes, o tráiler do meu inminente libro Punk.

10 de dez. de 2012

Varrer o confeti (e III)

Non era sen tempo: máis dun mes despois da presentación de Gran tiburón branco completo os posts dedicados a esa sesión co texto da miña intervención aquela noite. O único problema era que eu non escribira a miña intervención e apenas tiña uns esquemas feitos a boli. Boli verde, por se fose pouco. O que lerán a seguir é un texto feito a partir deses esquemas e da miña fráxil memoria. Isto é, un texto completamente novo que non creo que se pareza case nada ao que dixen alá e que, madia leva, tanto ten.





















CONTRA A INTERPRETACIÓN

Grazas, google. Era de Susan Sontag. O título, digo. Roldábame a cabeza desde hai días, quería este título pero sabía que non era, que non podía ser meu. Era de Susan Sontag, dun artigo de Susan Sontag. Leo o artigo e dáme gana de comezar cunha cita. O que resulta pedante, si, e un pouco ridículo tamén. Pero é que Sontag di: “Na maioría de exemplos modernos, a interpretación supón unha hipócrita negativa a deixar soa a obra de arte. A verdadeira arte ten o poder de poñernos nerviosos. Ao reducir a obra de arte ao seu contido para despois interpretar iso, domesticamos a obra de arte. A interpretación fai manexábel e maleábel a arte”. Será pedante e ridículo facer o que eu acabo de facer, pero Sontag ten razón. O de “verdadeira arte” soa algo esaxerado, pero grosso modo é o que gostaría de dicir eu respecto da literatura ou polo menos respecto dese capítulo periférico e anecdótico da literatura que se chama Gran tiburón branco e que se presenta hoxe e que escribín eu.

Pouca coña: as tendencias que Sontag observaba en 1964 seguen vixentes desde daquela e hoxe en día é moi difícil falar sobre un libro e resistir a tentación de dicir o que o libro significa. Até con libros que escribiu un mesmo pasa isto, enfín. Vou tratar de utilizar, nunha especie de judo retórico, o propio impulso da tentación para vencer a tentación: Gran tiburón branco, e isto seino agora e non o sabía cando o escribía, fala sobre a vontade de que as cousas non queiran dicir nada. Significa (e a contradición que agora vén non será a única esta noite) a posibilidade de non significar nada.

Poden as cousas non significar? Do punto de vista estritamente cognitivo, e falando de e para seres humanos, supoño que é absurdo. Pero podemos, como lectores (aínda que non, ou non tanto, como autores) parar a cadea de significación cando esta comeza a resultarnos abusiva. Na cultura posmoderna que respiramos, defensora da interpretación ilimitada, converteuse nunha especie de regra aparentemente cool a procura constante de significados e máis significados. Aos significados probábeis suceden os improbábeis: a tendencia obsérvase na omnipresenza das teorías da conspiración, fruto de
a) a simplicidade da política política fronte á política económica: V de vendetta ou calquera outra fábula da resistencia do ben fronte ao mal, sen máis, son referentes de consumo moitísimo máis agradábel que O capital, e ambas fontes son equiparábeis grazas a
b) a sobrevaloración da opinión e a decadencia da idea de verdade, que levan a que o que opina, digamos, Fernando Savater sobre O capital estea lexitimado, xa non para refutar, senón mesmo para dialogar co que Marx demostra n'O capital (o exemplo está roubado de Carlos Fernández Liria en Volver a pensar, unha hostia no nariz da posmodernidade xa en 1989).

A posmodernidade, así, quita a máscara de loitador mexicano e mostra o seu auténtico rostro reaccionario. A dispersión da cultura posmoderna precisa, despois de todo, dun fío conector, nun afán histérico por reordenar o mundo. Non era unha auténtica dispersión. Non era o caos, senón a teoría do caos. En realidade, a esta luz, as lecturas inxenuas sobre a arte como reflexo do mundo resultan moito máis liberadoras que a sospeita sistemática. A célebre frase de Hemingway sobre O vello e o mar, aparentemente reaccionaria (“Non hai simbolismo ningún. O mar é o mar. O vello é un vello. O neno é un neno e o peixe é un peixe”), cobra así un valor enorme e un respecto pola literatura que en boa medida se perdeu. Obviamente, para Hemingway isto era así porque o dicía el e el era o autor. Pero estas cousas xa só as pensan os filólogos (de vocación, non de carreira). O ideal sería chegar en tanto que lector ás mesmas conclusións sobre un libro. O que non vai ser o caso esta noite porque Gran tiburón branco, onde por certo tamén hai mares e vellos e nenos e tamén un peixe de certo tamaño, escribino eu e non o meu veciño. Segunda contradición e entramos en materia.

Falemos dos textos que inclúe, que para algo son apenas cinco: creo que se algo teñen en común é que todos eles poñen en xogo os problemas e as miserias da sobreinterpretación que nos ocupa. En “Caída de Abraham Rosenblath” isto é evidente: un home sospeita que o seu veciño é xudeu e ao longo de meses dedícase a cazar signos que confirmen as súas sospeitas, signos que á súa vez espertan outras sospeitas, y hasta aquí puedo leer. Tamén en “As putas motos” unha escritora afeita a este tipo de, digamos, fluxos mentais, atopa nunha colonia residencial de México a proba de que o mundo real existe (o que para a ideoloxía posmoderna é un descubrimento atroz) e de que no mundo real as cousas son horríbeis canto máis banais resultan, igual que na historia o terrorífico do nazismo é a súa dimensión funcionarial mentres que a cara esotérica e un pouco kitsch dun Hitler interesado no Santo Grial ou na Atlántida ou no paganismo nórdico son retóricas que, aínda que pareza o contrario, adozan o terror. En “Soñou que eu era un cabalo” o narrador escribe os seus soños para unha psicoterapeuta e o lector asiste horrorizado (supoño) á insignificancia destes, e en “Gran tiburón branco” a narradora detesta o seu home pola súa falta total de cultura paranoica, por ser tan imbécil de non sospeitar da súa infidelidade. Canto a “Guerra civil”, é talvez o único texto que, lido agora, pode ter algo de programático, e ese algo pode ser a evocación dun mundo previo á significación e a entrada, unha vez atravesados todos os fantasmas da posmodernidade (que se chaman simulacros), nun novo período no que a significación volverá a exercerse de forma máis tosca e limitada pero máis honesta. O narrador preocúpase das texturas, non dos significados, nin das causas e os efectos, nin da nostalxia nin de nada, o que me resulta difícil non conectar coa solución proposta por Sontag de concentrar a nosa atención crítica na forma e non no contido, e así, caer na miña propia trampa, autointerpretarme e contradicirme por terceira vez.

A contradición perségueme, porque en Gran tiburón branco se algo fixen foi parodiar esa cultura da paranoia, e facer algo tan posmoderno como parodiar sobre algo tan posmoderno como a cultura da paranoia déixame nun lugar, sen dúbida, contraditorio, e máis aínda sabendo que a contradición é un trazo igualmente posmoderno á súa vez. Enfín. Cómpre asumir que pertenzo, mal que ben, como todos vostedes, á cultura da posmodernidade e contra isto pódese facer moi pouco. O meu posicionamento en todo caso non trata de ser regresivo, non quere recuperar unha situación do pasado porque asumo que certos recursos desta cultura, sobretodo os máis antiidealistas e antirrománticos, foron necesarios e útiles. Porén todo isto desembocou no gran quiste do cinismo, e desculpen, pero non querería podrecer aquí. Así, tamén os meus personaxes parecen completamente atrapados polo catecismo cínico, pero todos os textos conteñen un momento, habitualmente no final, no que hai unha conversión fugaz, unha caída do cabalo camiño de Damasco. Neses orificios os personaxes amosan, por medio da vergoña ou do abraio, unhas cartas completamente diferentes ás que viñan xogando: rehumanízanse e son, acaso por un intre (o que lles leva montar outra vez no cabalo), seres honestos. E por eses orificios damos albiscado por momentos a vida, que, saben?, en realidade non se parece tanto ás novelas de Houellebecq.

Vou rematando. O libro chámase Gran tiburón branco, como saben, e parece que ao aparecer ese bicho no título un certo vestixio de totemismo nos obriga aínda con máis forza a procurar un referente. Déixenme facer un pouco de Hemingway, patear o chan, mover os brazos en círculos e dicir que non, o tiburón non é o capitalismo e que non, non é a sociedade de consumo e que non, non é, polo amor de Cristo, Galiza, nin España, nin os Emiratos Árabes Unidos, nin nada que se lle pareza. Se unha mínima forza lle resta á literatura está na resistencia á alegoría. O neno é un neno, o peixe é un peixe. O tiburón é un tiburón. Se o ven, non paren demasiado tempo a pensar o que significa. Devoraralles as entrañas mentres vostedes cavilan nas súas andrómenas. Devorarállelas igual aínda que sexan moi guapos ou moi modernos ou moi enxeñosos ou o que sexan. Saian da auga ou algo.