30 de jun. de 2013

Ah

Ás veces un esquece durante unha tempada procurar o seu nome no google e despois aparecen sorpresas. Como a crítica a Gran tiburón branco a cargo de Alfredo Ferreiro publicada no seu blogue O levantador de minas, aquí. Que é de hai uns poucos días en realidade, pero podía ser de hai tres meses e non me había decatar. Sirva en todo caso para celebrar o primeiro anivesario do libro, que creo que vai ser un día destes.

Primeiro aniversario

28 de jun. de 2013

Insensíbeis e sen corazón

Desde xa, podedes encontrar nos quioscos (aínda hai quioscos?) o último número de Sermos Galiza en papel, no que se inclúe un suplemento cunha reportaxe titulada "Galiza, rock distinto" coordinada por Rodri Suárez (que está na versión en papel, ollo). Na reportaxe, canda Aíd, Sés, Xurxo Souto, Xosé Bocixa, Martin Wu e Antón "Papaqueixos", aparece un artigo meu, no que tiña que falar sobre a presenza das músicas populares (na reportaxe chámanlles "rock", o que non é moi exacto pero si máis curto) na cultura galega. Isto é o que eu escribín:


INSENSÍBEIS E SEN CORAZÓN

Espero dar resposta ao que se me pregunta.

Teño que falar sobre o rock como parte da cultura galega e supoño que o normal nestes casos é queixarse das dificultades da súa aceptación. E porén, eu non penso que hoxe en día siga habendo moitos discursos que exclúan a música popular (o rock é apenas un capítulo desta, pero chamareille rock a todo por abreviar) da cultura galega (cultura tamén é complexo, e galega non digamos, pero hai o espazo que hai: simplifiquemos).

É certo que arrastramos o lastre de dous mitos: un, o da alta cultura, máis universal, segundo o que só a chamada música culta, canda os Beatles, Bob Dylan, certo jazz e pouco máis, sería quen de resistir a comparación con outras artes. E outro, máis noso, o nacional-popular, que reduce o popular ao tradicional (ou a unha versión estática do tradicional, como se fose doado decidir o que é tradicional e o que non) e segundo o que o resto de manifestacións non serían xenuína cultura galega. Para o primeiro mito, o rock fracasa no capítulo “cultura”. Para o segundo, no capítulo “galega”.

Eu creo honestamente que ambos mitos están hoxe desactivados na maior parte dos ámbitos e que a importancia do rock na cultura galega está amplamente aceptada, non sendo que esteamos a falar dunha aceptación institucional (se aceptación implica medallas Castelao, viva a invisibilidade). Outra cousa é que se falamos de rock cantado en galego fronte ao rock noutras linguas se dea un conflito lingüístico análogo ao que existe noutros ámbitos, mais entendo que ese é outro asunto.

No entanto, estas queixas pola pouca consideración cultural do rock existen e son un pouco parte do propio ritual do rock. E as ansias por devolverlle a este o “estatus que merece” adoitan acabar na defensa dunhas supostas relacións entre rock e literatura (máis concretamente poesía) que considero falsas, cando non perigosas.

Acontece que a poesía goza dun enorme capital simbólico: unha persoa que non goste dela, xa saben, é insensíbel e non ten corazón. A insistencia en aproximar o rock da poesía trata de contaxiar aquel do capital desta, co resultado involuntario de facelo subsidiario dela (fálase da poesía no rock, xamais do rock na poesía) e despreocuparse da calidade ou da innovación musical porque, xa se sabe, o importante son as letras das cancións. E tanto social como formalmente, unha boa canción non debería parecerse a un bo poema máis do que un tigre a un gato.

E acontece tamén que en Ataque Escampe está Roi Vidal con obra poética e dramática e mais eu, que tamén teño algún libro, e como ademais soemos dedicar máis de tres minutos a escribir as letras das cancións, todo o mundo dá por suposto que somos xente moi sensíbel (que non digo que non) e que as nosas cancións son pura poesía.

Pero non.

Roi Vidal e o alcalde de Carral: rima fácil